Τα πόδια των άλλων!

  Τους βλέπεις συχνά να είναι χαμηλά ή να έχουν σκυμμένο βλέμμα.Είναι οι μόνοι που θα παρατηρήσουν τα καινούργια σου παπούτσια,που με χαρά έκανες δώρο στον εαυτό σου.Είναι εκεί κάθε μέρα σχεδόν,ίσως δεν τους παρατηρείς,αλλά είναι μπροστά σου και ζητούν βοήθεια και λίγη σημασία.Άστεγοι,παιδιά που μοιράζουν φυλλάδια,οι άνθρωποι της "Σχέδίας" και μουσικοί του δρόμου χωρίς να ενοχλούν περιμένουν με αγωνία και χαμένο βλέμμα λίγη από την προσοχή σου.Θα τους δεις εκεί χειμώνα καλοκαίρι,και στις γιορτές και στις αργίες με ζέστη και κρύο.
  Οι άστεγοι που έχουν τόσα και τόσα γραφτεί για αυτούς και άλλα τόσα ψεύτικα δάκρυα έχουν γεμίσει τις τηλεοράσεις μας,αποτελούν ένα τεράστιο πρόβλημα της κοινωνίας μας,στο οποίο δύσκολα θα δοθεί λύση.Πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας,συνεπώς δεν είναι επιλογή αλλά ανάγκη για όλους αυτούς τους ανθρώπους γύρω μας να βγουν στον δρόμο.Ευτυχώς διάφορες ενέργειες,όπως του περιοδικού "Σχεδία" βοηθούν τέτοιες περιπτώσεις.Το περιοδικό κοστίζει μονάχα 3 ευρώ από τα οποία το 50 % πηγαίνει στον άστεγο,διευκολύνοντας τον να αποκτήσει ένα εισόδημα για να μπορέσει να κάνει και αυτός μια αξιοπρεπή ζωή.
  Τα παιδιά με τα φυλλάδια τα οποία συναντάμε σε όλες τις γωνιές του δρόμου ή κάνουν διανομή πόρτα πόρτα.Χρειάζεται να δουλεύουν αρκετές ώρες και με ελάχιστα λεφτά μέχρι να τελειώσουν τα αναρίθμητα "φέι βολάν" που έχουν να διαθέσουν.Άπλωσε λοιπόν το χέρι σου και πάρε ένα φυλλάδιο και επιτέλους πέταξε αυτό το απαράδεκτο χαρτί έξω από την οικοδομή σου που λέει "Απαγορεύονται τα διαφημιστικά".Προσβάλει και εσένα αλλά και τον άνθρωπο που εργάζεται από ανάγκη.
 Μουσικη του δρόμου είναι συνώνυμο του πολιτισμού.Έρωτας,δάκρυ,συγκίνηση και άλλα πολλά συναισθήματα μπορεί να σου γεννήσει μια νότα που θα ακούσεις τυχαία στον δρόμο.Όλοι έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να σιγοτραγουδάει ένα στίχο που ακούσαμε από εκείνη την μπάντα που ακούσαμε το πρωί στην Αριστοτέλους.Αυτοί οι Μουσικοί (καθόλου τυχαίο το κεφαλαίο) παίζουν για τους εαυτούς τους,για την τέχνη,τα όνειρα τους ίσως και για τον χαβαλέ τους.Πρέπει όμως  να κερδίσουν το πιο απαιτητικό κοινό,καθώς δεν τους έχει επιλέξει και οι άνθρωποι ξέρουμε εύκολα να κρίνουμε πρώτα με κακία και μετά με καλοσύνη.
  Φέτος λοιπόν,όσο κλισέ και αν ακούγεται βοήθα αυτούς τους ανθρώπους.Όχι μόνο στις 24 και στις 31 Δεκεμβρίου για το θεαθήναι,βοήθα όλον τον χρόνο.Σε έχουν ανάγκη και βασίζονται σε εσένα.Εσύ μπορεί να τους δόσεις την ώθηση για κάτι καλύτερο στην ζωή τους.Αγόρασε την "Σχεδία",3 ευρώ δεν θα σου λείψουν ούτε σήμερα ούτε αύριο.Πάρε το φυλλάδιο και ας το πετάξεις στα 10 μέτρα,την δουλειά σου την έχεις κάνει και με το παραπάνω.Δώσε λιγάκι σημασία στα παιδιά που παίζουν την μουσική τους,να θυμάσαι εσύ και εγώ και όλοι μαζί μπορούμε να αναδείξουμε καλλιτέχνες που αξίζουν αλλά δεν είχαν την δυνατότητα να προβληθούν.Δώσε ελπίδα και χαρά είτε με λεφτά είτε μόνο με το χαμόγελο σου.Αυτό είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων και στο τέλος τέλος ένα ποτό που θα χάσεις δίνοντας βοήθεια θα σου κάνει καλό,από πολλές απόψεις,αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα...

Εδώ Πολυτεχνείο,εδώ Πολυτεχνειο

"Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνειο! Σας μιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. "

   Πέρασαν 43 ολόκληρα χρόνια από την τελευταία μεγάλη επανάσταση του Έλληνα,το Πολυτεχνείο μωρέ,αυτό το καημένο που το θυμόμαστε μονάχα στις 16,στις 17 και στις 18 Νοεμβρίου.43 χρόνια από την τελευταία φορά που τιμήσαμε τους προγόνους μας και δεν εννοώ με παρελάσεις και λουλούδια.Αρματολοί,αντιστασιακοί και αντιχουντικοί ήταν οι πεσόντες,δεν χρειάζονται στεφάνια και τραγούδια,για αγώνες και αίμα διψάει η αιώνια ψυχή τους.Οι νέοι γίνανε γέροι και ξέχασαν,βολεύτηκαν στις δουλίτσες τους και όσοι γεννήθηκαν μετά το 73 αδιαφόρησαν για το "γελαστό παιδί".
  Δύσκολα χρόνια εκείνα της Χούντας,της Αντίστασης και της Τουρκοκρατίας.Περιορισμός ελευθερίας,προπαγάνδα,φτώχεια και ανομία επικρατούσε σε όλη την χώρα.Ευτυχώς που εν έτη 2016 δεν υπάρχουν αυτά,η Δημοκρατία επέστρεψε και εγκαταστάθηκε μόνιμα στον θρόνο της και μάλιστα στην χώρα που την ανέδειξε.Γιατί όταν εσείς τρώγατε βατόμουρα,εμείς είχαμε ήδη χοληστερίνη,που έλεγε και παλαιότερα ο Χάρρυ Κλυν.
 Τώρα μερικοί κακοήθεις θα μιλήσουν για τις τηλεοπτικές άδειες αλλά και τον περιορισμό των πανελλαδικών ραδιοφώνων,κάποτε θα το λέγαμε προπαγάνδα,τώρα είναι εσωτερική και ηλεκτρονική διακυβέρνηση.Ίσως κάποιοι άλλοι να μιλήσουν για τους ένα εκατομμύριο συνανθρώπους μας που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας αλλά και για τα ποσοστά ανεργίας,κάποτε θα το λέγαμε φτώχεια,τώρα είναι Οικονομική Πολιτική.Τώρα η πρώτη κατοικία των ανθρώπων βγαίνει σε πλειστηριασμό,κάποτε θα ήταν επίταξη,τώρα είναι νόμιμο και απόφαση των θεσμών,όχι δικιά μας φυσικά.Τα προγράμματα γίνανε μνημόνια,τα ΟΧΙ γίνανε ναι και το ΜΕΛΛΟΝ έγινε παρελθόν.
  Ο Λαμπράκης έγινε οδός που βγάζει στο γήπεδο της ΠΑΟΚάρας μας,ενώ ο Καραϊσκάκης έγινε γήπεδο της Ολυμπιακάρας μας.Το Πολυτεχνείο έγινε επανάσταση του κυβερνοχώρου και οι πορείες έγιναν μπινελίκια στα σχόλια του youtube για το ποιος είναι πιο αριστερός από τον Λένιν.Τι θα έλεγε άραγε "ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο" για την σημερινή αριστερή πολιτική σκηνή και πως θα αντιδρούσε ο Μάνος Χατζηδάκις με όλα αυτά τα ρατσιστικά περιστατικά που ζούμε καθημερινά και σπιλώνουν το όνομα και την ταυτότητα μας.Ο Μάνος θα έγραφε για τον ήλιο της δικαιοσύνης ή θα έκαιγε το σπλάχνο του μόλις μάθαινε με ποιο πολιτικό κόμμα ταυτίστηκε;

  ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 43 χρόνια μετά,πιο επίκαιρο από ποτέ.

Υ.Γ. Σοκαρισμένοι παρακολουθήσαμε την εκλογή του Ντοναλντ Τράμπ λες και δεν είχαμε πεισθεί τόσο καιρό για το ποιόν του Αμερικανικού λαού και την αγάπη του για την βία και τον ρατσισμό.Με την ίδια ευκολία που ο καθένας μπορεί να κουβαλάει ένα όπλο να μπει σε ένα σχολείο και να θερίσει 50 άτομα,μπορεί λοιπόν να γίνει και πλανητάρχης.Το American Dream ζει ακόμα ρε.Αλλά στον αντίποδα θα πείτε πως και η Χίλαρι είναι 25 χρόνια μέσα στα κόλπα και στο όλο σύστημα και μάλιστα ευθύνεται για πάρα πολλές αιματηρές επιθέσεις σε άλλες χώρες.Το σύστημα το ξέρουμε λοιπόν,πάμε να δοκιμάσουμε κάτι άλλο τώρα και όπου μας βγάλει θα μου πείτε,στο όνειρο με βάρκα την ελπίδα.Κάτι μου θυμίζουν εμένα όλα αυτά τώρα,αλλά δεν θέλω να κακολογηθώ.
  

Που να πήγε η αγάπη;

 Περπάτησα στην βροχή απόψε!Την αγαπάω την βροχή γιατί ξέρει να με αγκαλιάζει απλόχερα.Όπως ήμουν βρεγμένος κάθισα και σκέφτηκα πολλά,ένα από αυτά ήταν και η αγάπη,η καψούρα,η καύλα που νιώθουμε όταν ερωτευόμαστε.Αυτό το περίεργο συναίσθημα που μπορεί να σε κάνει δειλό,αλλά και ταυτόχρονα τον πιο γενναίο άνθρωπο του κόσμου.Ναι είναι κοινότυπο,αλλά θα έσκαγα άμα δεν τα έλεγα!Που πήγε λοιπόν τόση αγάπη;Σταματήσαμε να λέμε μου αρέσεις,παρά στέλνουμε like και καρδούλες στο facebook.Πάνε οι εποχές που ερωτευόμασταν απλά ένα βλέμα,τώρα γουστάρουμε την πιο προκλητική φωτογραφία στο instagram.Πέθαναν οι αφιερώσεις στο ραδιόφωνο,τώρα ανεβάζουμε τραγούδι και όποιος κατάλαβε κατάλαβε.Ντρεπόμαστε να ερωτευθούμε και το χειρότερο νιώθουμε και ωραία να κρύβουμε τα συναισθήματα μας.Σταμάτησαν οι άντρες να μεθούν για την καψούρα τους και πλέον το παίζουν cool και ωραίοι.Σταμάτησαν να βγαίνουν καψουροτράγουδα,παρά μόνο dab και doup.Ξέχασαν οι άντρες να πεθαίνουν για ένα χαμόγελο,τα άφησαν όλα και φόρεσαν μπλούζες μακριές,για να δείξουν την ανετίλα τους και να χωρέσουν το τεράστιο εγώ τους.Γέμισε η ζωή μας με εύκολες και εύκολους στον βωμό του ωμού σεξ που γεμίζει ελάχιστα το κενό στην καρδιά μας.Για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη που έλεγε και ο Ελύτης.Που κολλάει ο Ελύτης τώρα δεν ξέρω ούτε και εγώ είναι η αλήθεια,σκόρπιες σκέψεις περιτριγυρίζουν το μυαλό μου και δεν με αφήσουν να απολαύσω την βροχή.Γιατί γίναμε έτσι.Γιατί αφήσαμε τους εαυτούς μας να συμβιβαστούν με κάτι που δεν είναι εμείς.Εμείς αυτό που θέλουμε το κερδίζουμε και πεθαίνουμε για τον έρωτα μας όσο ξαφνικός και αν είναι.Διότι οι έρωτες γεννιούνται και πεθαίνουν σε μια στιγμή μονάχα και κρατούν μια στιγμή και μιαν αιωνιότητα.Μάλλον γέρασα πιο γρήγορα από την εποχή μου,ή μάλλον ξέμεινα στο παρελθόν νομίζοντας πως ακόμα κάπου εκεί έξω δεν έχουν χαθεί τα πάντα.Ελπίζοντας στο παραμύθι,βαρέθηκα να ακούω για απωθημένα και μαλακίες.Όπου υπάρχει έρωτας δεν χωράει λογική.Πιάσε αυτόν που αγαπάς δώσε του λοιπόν ένα φιλί και φύγε για έναν άγνωστο κόσμο.

Σας αγαπώ, μικρέ μου κάστορα.

Jean-Paul Sartre (Τα τελευταία του λόγια του στη σύντροφό του, Σιμόν Ντε Μπωβουάρ)

Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή;

 Εικοσιένα γραμμάρια,τόσο είναι το βάρος που χάνουμε όταν πεθαίνουμε σύμφωνα με μελέτες και οι οποίες αποτυπώθηκαν αριστουργηματικά στην ταινία του Ιναρίτου με τον ομώνυμο τίτλο.Αυτή είναι η ψυχή που παραδίδουμε στον Θεό,στον Βούδα,στην επιστήμη σε όποιον τέλος πάντων είναι υπεύθυνος να συλλέξει αυτά τα 21 γραμμάρια.Έτσι γεννιόμαστε και έτσι πεθαίνουμε,με αυτήν την υποχρέωση των 21 γραμμαρίων.Ο αγώνας που γίνεται στο ενδιάμεσο αφορά το ποιόν της ψυχής που παραδίδουμε αλλά και την υστεροφημία μας.Μην παλεύει λοιπόν με τον χρόνο και άρχισε να παλεύεις για σένα και όλα όσα αγαπάς!

  Φρόντισε λοιπόν να χαμογελάς σε κάθε ευκαιρία,μην σπαταλάς ούτε ένα δευτερόλεπτο δυστυχισμένος.Χαμογέλα στους φίλους σου,στην κοπέλα σου,σε έναν άγνωστο στον δρόμο χωρίς λόγο και αιτία και ας σε περάσουν οι περισσότεροι για τρελό.Ενώ ακόμα και τις αναποδιές που θα σου προκύψουν να τις νικάς με το χαμόγελο σου,δοκίμασε το έστω για μια βδομάδα.Μην ξεχνάς πως το χαμόγελο είναι μεταδοτικό και αν όλοι αρχίσουμε να χαμογελάμε έστω και 5 λεπτά παραπάνω την μέρα ο κόσμος ήδη θα έχει γίνει καλύτερος.

  Να είσαι ευγενικός και όπου σου δίνεται η ευκαιρία να βοηθάς τους ανθρώπους,από το πιο απλό μέχρι και το πιο σύνθετο πράγμα,χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα.Γιατί μόνο η ικανοποίηση που θα νιώσεις μέσα σου είναι το υπέρτατο δώρο για σένα.Μην δυσανασχετείς λοιπόν και μην γυρνάς το κεφάλι σου σε ανθρώπους που σε χρειάζονται και βασίζονται σε σένα.Επίσης μάθε να συγχωρείς τους άλλους και να μην κρατάς κακία για καταστάσεις και πράγματα που σε μια βδομάδα δεν θα έχουν καν σημασία.

  Κυνήγα τα όνειρα σου και μην αφήνεις ανεκπλήρωτα όνειρα και υποσχέσεις που έδωσες στον εαυτό σου.Κατέστρεψε τον κόσμο σου και χτίσε τον σε μια μέρα,το ξέρεις ότι μπορείς.Άσε την δουλειά που σου τρώει την ψυχή και ξεκίνα την επιχείρηση που πάντα ήθελες να φτιάξεις,όσο τρελή ιδέα και αν σου ακούγεται,μόνο το πείσμα σου φτάνει για να πετύχεις.

  Διάβασε και καλλιέργησε το μυαλό σου,είναι προτέρημα σου και θα σε βοηθήσει σε όλη σου την ζωή.Μην αφήνεις ακόμα ένα μυαλό ανεκμετάλλευτο όπως μείναν τα μυαλά των άλλων.Είσαι νέος ακόμα έχεις όλο τον χρόνο για να το κάνεις.Μην λες ψεύτικες δικαιολογίες στον εαυτό σου για να το αποφύγεις.

  Ερωτεύσου σαν να μην υπάρχει αύριο και αγάπα σαν να μην υπάρχει χθες.Μην περιορίζεις τα συναισθήματα σου ποτέ και για κανέναν.Κλάψε,φώναξε,γέλα με πάθος και μην νιώθεις ντροπή,δείξε σε αυτόν που αγαπάς ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα για αυτόν και μην σε τρομάζει η ιδέα να γίνεις ρεζίλι.Αν χρειαστεί σταμάτα τον χρόνο ή κάνε βουτιά στο κενό,αρκεί να ξέρεις πως θα είσαι κοντά του.Βάλε φωτιά λοιπόν σε ο,τι σε καίει και σε ο,τι σου τρώει την ψυχή,γιατί είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή,που λέει και ο Αγγελάκας.

  Αυτά βάλε σκοπό στην ζωή σου και δεν θα χάσεις ούτε την ψυχή σου αλλά κυρίως ούτε τον εαυτό σου.Το ταξίδι είναι μοναδικό για τον καθένα μας και δεν χωράει παρεμβολές,προσπάθησε να το κάνεις όσο πιο συναρπαστικό γίνεται και μην βάζεις φραγμούς σε όσα συναρπαστικά θα σου προκύψουν.Μην υπολογίζεις μήτε θεούς μήτε δαίμονες και να θυμάσαι πως για τον καθένα στόχος είναι η Ιθάκη του,αλλά πάντα στο ενδιάμεσο υπάρχει χρόνος για μερικές στάσεις στην Καλυψώ,στις Σειρήνες και στον Πολύφημο.

Χαμογέλα,δεν κοστίζει!

  Πρόσφατα χρειάστηκε να αλλάξω πόστο στην δουλειά μου και μέσα από την ασφάλεια του μπαρ,στην καφετέρια που δουλεύω,βγήκα έξω σε ρόλο σερβιτόρου.Όταν έμαθα για αυτήν την αλλαγή η αλήθεια είναι πως φοβήθηκα λίγο,καθώς ήταν κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ ξανά στην ζωή μου.Αρματώθηκα όμως με θάρρος και πήρα την απόφαση να το δοκιμάσω.Ελπίζω πως τα πήγα αρκετά καλά για πρώτη φορά.

 Οφείλω να ομολογήσω πως στην αρχή ήμουν ενθουσιασμένος,καθώς η επικοινωνία με τον κόσμο είναι κάτι που απολαμβάνω.Φρόντισα να ενημερώσω όλους τους πελάτες μου,πως είναι η πρώτη μου μέρα σε αυτόν τον ρόλο και τους ζήτησα συγνώμη για τυχόν λάθη ή καθυστέρηση.Όλα κυλούσαν ομαλά στην αρχή καθώς οι πελάτες μου ήταν λίγο μεγαλύτερης ηλικίας και με υποδέχθηκαν με χαμόγελο και υπομονή.Όσο περνούσε η ώρα όμως και οι φοιτητές τελείωναν τις εξετάσεις τους,όλο και περισσότερο αντιμετώπιζα σκυθρωπά και αδιάφορα πρόσωπα απέναντι μου που σε μεγαλύτερο ποσοστό ήταν παιδιά της ηλικίας μου.Μου έκανε τεράστια εντύπωση και το συζήτησα με το αφεντικό μου,καθώς ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω και να επιστρέψω στην ησυχία του μπαρ μου.Συνέχισα όμως για να αποδείξω κυρίως στον εαυτό μου πως ο κόσμος δεν έχει χάσει τον σεβασμό του προς έναν εργαζόμενο,ακόμα και αν τον θεωρεί απλό υπηρέτη του που θα του φέρει τον καφέ του και η συνάντηση τους θα τελειώσει εκεί. Μάταια όμως,η περιφρόνηση και η αδιαφορία κυριαρχούσε και δεν έβλεπες πουθενά ένα χαμόγελο να σου δώσει ένα κίνητρο να συνεχίσεις.

 Διαφωνώ κάθετα με την άποψη πως επειδή είναι δουλειά μου και πληρώνομαι για αυτό, χαμογελούσα και έλεγα "καλημέρα" και πως αν ήμουν και εγώ πελάτης την ίδια συμπεριφορά θα είχα.Λάθος μεγάλο έχω να πω εγώ,η καλημέρα και το χαμόγελο είναι ανθρώπινα δώρα που μπορείς να τα μοιράσεις δωρεάν και δεν χωρούν σε καμία τιμή και ταμπέλες.Συμφωνώ πως πληρώνομαι για να εξυπηρετώ όσο καλύτερα μπορώ και να προσφέρω αυτά που παρέχει το μαγαζί που δουλεύω, αλλά η ευγένεια και ο σεβασμός σε έναν υπάλληλο είναι υποχρέωση όλων μας.Μην χλευάζεις λοιπόν εμένα που έριξα έναν δίσκο και μην δείχνεις με οίκτο και απαξίωση την κοπέλα που έρχεται με κατεβασμένο βλέμμα να σου αφήσει διαφημιστικό στο τραπέζι σου.Γιατί η ζωή είναι ρόδα και η ρόδα πάντοτε γυρίζει και καλώς η κακώς κάποτε θα βρεθείς στην θέση να σε χλευάσουν και τότε θα αλλάξεις μια για πάντα στάση απέναντι σε κάθε εργαζόμενο που θεωρείς απλό σου υπηρέτη.

 Δυστυχώς η απώλεια της ανθρωπιάς και της ευγένειας είναι ένα αγιάτρευτο πλήγμα στον πολιτισμό και την κουλτούρα μας.Χάσαμε σαν άνθρωποι την επικοινωνία και παραμένουμε απόμακροι και κλεισμένοι στα τείχη που βάζουμε γύρω μας εμείς οι ίδιοι.Γίναμε ξαφνικά όλοι κακοί απέναντι στους συνανθρώπους μας,είτε είναι Έλληνες είτε αλλοδαποί και προσπαθούμε μονάχα να τους μειώνουμε για να υπερτερήσουμε.Σταματήσαμε να λέμε καλημέρα και να προσφέρουμε ένα χαμόγελο σε έναν άγνωστο που είναι και δωρεάν,που να χρειαζόταν να πληρώσουμε κιόλας.Με θλίβει πάρα πολύ το γεγονός ότι ίσως κάποια στιγμή βγούμε από την οικονομική κρίση,αλλά από την κρίση που περνάει αυτήν την στιγμή η γενιά μου θα βγούμε πάρα πολύ δύσκολα.

Ευθανασία: θάρρος ή δειλία;

  Όλη μας την ζωή ακούμε πως είμαστε ελεύθεροι να αποφασίζουμε εμείς για την ζωή μας,γιατί αυτό να διαφέρει στον θάνατο;Πέρασαν λοιπόν κιόλας 2 βδομάδες από την ημέρα που ο Αλέξανδρος Βέλλιος πέρασε στην αιωνιότητα με την κίνηση του να καταφύγει στην ευθανασία!Δύο εβδομάδες και ακόμα δεν έχουμε καταλήξει αν πρόκειται για ήρωα ή λιποτάκτη της ζωής! Ακολουθούν τα λόγια του όταν πήρε την απόφαση να δώσει τέλος στην ζωή του:

«Από μικρός πίστευα πως κάθε άνθρωπος έχει αναφαίρετο δικαίωμα να επιλέγει το θάνατό του. Πρόκειται για μια λυτρωτική διέξοδο διότι το να είσαι παγιδευμένος σ’ένα σώμα που μπορεί να επιφυλάξει πολύ δυσάρεστες κι οδυνηρές εκπλήξεις, θα με τρόμαζε πάρα πολύ. Το να μπορείς όμως να δραπετεύσεις από το πάσχων σώμα σου τη στιγμή που εσύ θα επιλέξεις, είναι σωτηρία»

  Η κίνηση του αυτή βρήκε αρκετούς υποστηρικτές,αλλά και πάρα πολλούς αντιπάλους.Πολλοί τον κατηγόρησαν για ολιγοψυχία,ενώ άλλοι θαύμασαν το κουράγιο του να πάρει μια τέτοια απόφαση.Καλώς η κακώς η απόφαση του αυτή έχει αμφίδρομη εξήγηση και μια λεπτή γραμμή χωρίζει την σωστή ή λανθασμένη ερμηνεία της κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια τον απλό άνθρωπο.

  Η ευθανασία θεωρείται υπέρτατη αμαρτία στους κύκλους της Χριστιανικής εκκλησίας και μια αλλαγή της νομοθεσία θα ξεσηκώσει 3 παγκόσμιο πόλεμο μεταξύ των "πιστών" και των "βαρβάρων".Πως όμως χαρίζουμε απλόχερα ελευθερίες ενώ την ίδια στιγμή δεν επιτρέπουμε σε έναν άνθρωπο να πεθάνει όπως επιθυμεί;Από την άλλη,ποιος μας εγγυάται πως δεν θα φτάσουμε σε ακρότητες και δεν θα χρησιμοποιούμε την διέξοδο που θα μας δίνεται με την πρώτη ευκαιρία.Ποιος μπορεί να εγγυηθεί πως δεν θα προτείνεται σε βαριές περιπτώσεις η ευθανασία εν βρασμώ ψυχής; Υπάρχουν χιλιάδες περιπτώσεις καρκινοπαθών,ατόμων με αναπηρίες και άλλες επώδυνες αρρώστιες,ξαφνικά θα πρέπει όλοι να οδηγηθούν στην ευθανασία;Γιατί ορισμένες φορές και η κατάχρηση της ελευθερίας όταν δεν γνωρίζουμε,μπορεί να επιφέρει πολύ αρνητικά αποτελέσματα.Μην ξεχνάμε πως η επιστήμη εξελίσσεται,όχι με αργά και σταθερά βήματα,αλλά καθημερινά ενώ πάντα υπάρχει η πιθανότητα του ιατρικού λάθους. 

  Η ευθανασία είναι μια υπέρτατη μορφή ανθρωπισμού,θέλεις να σώσεις την ψυχή σου,αλλά και την ψυχή των γύρω σου,γλιτώνοντας τους από βάσανα που μπορεί να προκύψουν από την εκάστοτε αρρώστια,ενώ και με την δωρεά οργάνων βοηθάς άλλους ανθρώπους να συνεχίσουν να ζουν.Ο θάνατος σου η ζωή τους και πραγματικά δεν υπάρχει μεγαλύτερη θυσία από αυτήν.Από την άλλη όμως και η μάχη με τον πόνο,με θεούς και δαίμονες,να λες όχι εγώ θα παλέψω μέχρι το τέλος και ας ξέρεις πως στο τέλος πάντα νικάει ο θάνατος,είναι υπέρτατη μορφή ανθρωπισμού και κανένας δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό.

  Κλείνοντας θέλω να παραθέσω μερικά λόγια από το βιβλίο "Αναφορά στον Γκρέκο" του Νικού Καζαντζάκη: 

"Άδικο μεγάλο!Άδικο μεγάλο! ξεφώνισε ο γέροντας σηκώνοντας τα χέρια του· τέτοια κορμιά δεν έπρεπε ποτέ να ξεπέφτουν· έπρεπε ξαφνικά, εκεί που περπατούν και τρίζει η γης, να πέφτουν κάτω νεκροί.Τι ΄ναι ο Θάνατος;Έργο Θεού· το σημείο όπου αγγίζει ο Θεός τον άνθρωπο λέγεται θάνατος. Μα ο ξεπεσμός είναι έργο άτιμο,ύπουλο, του Σατανά. Γέρασε λοιπόν, ξέπεσε κι ο καπετάν Μιχάλης"